کابل های برق
رایج ترین نوع کابل برق کابلی است که در بین تیرها یا برج های فولادی آویزان است. این کابل های هوایی از تعدادی سیم معمولاً از مس یا آلومینیوم تشکیل شده اند که در لایه های متحدالمرکز به هم تابیده شده اند. مس یا آلومینیوم برای هدایت الکتریکی بالا انتخاب می شود، در حالی که رشته به کابل انعطاف پذیری می دهد. از آنجایی که کابل‌های هوایی اغلب تحت فشارهای محیطی شدید قرار می‌گیرند، گاهی اوقات از آلیاژهای مس یا آلومینیوم برای افزایش استحکام مکانیکی کابل استفاده می‌شود، هرچند که به رسانایی الکتریکی آن آسیب وارد می‌کند. طراحی رایج تر این است که در مجموعه کابل رشته ای تعدادی سیم فولادی با استحکام بالا و غیر خورنده گنجانده شود. بسیاری از کابل های هوایی، به ویژه آنهایی که در ولتاژ بالا کار می کنند، برهنه (عایق نشده) هستند. کابل‌هایی که با ولتاژ پایین‌تر کار می‌کنند اغلب دارای پوشش‌هایی از بافته‌های پنبه‌ای اشباع شده با  پلی اتیلن یا سایر مواد دی‌الکتریک (غیر رسانا) هستند. این پوشش ها محافظت در برابر اتصال کوتاه و شوک الکتریکی اتفاقی را ارائه می دهند.


نوع دیگری از کابل برق در کانال های زیرزمینی نصب می شود و در شهرهایی که کمبود فضا یا ملاحظات ایمنی مانع از استفاده از خطوط هوایی می شود، به طور گسترده استفاده می شود. برخلاف کابل هوایی، کابل مدفون همیشه از مس یا آلومینیوم خالص تجاری استفاده می‌کند (استحکام مکانیکی مشکلی در زیر زمین نیست)، و هادی رشته‌ای اغلب برای به حداکثر رساندن فشردگی و رسانایی الکتریکی آن استفاده می‌شود.


کابل های برق هوایی و زیرزمینی بخش عمده ای از مدار الکتریکی را از ژنراتور تا نقطه استفاده از توان الکتریکی تشکیل می دهند. قسمتی از مدار (و گاهی اوقات کل مدار) ممکن است به کابل های تخصصی نیاز داشته باشد. نمونه ای از این کاربردها و شرایط ویژه ای که باید رعایت شودازقبیل کابل هایی برای استفاده در کارخانه های فولاد و اتاق های دیگ بخار (درجه حرارت بالا)، تجهیزات متحرک (ارتعاش و خم شدن بیش از حد)، در کارخانه های شیمیایی (خوردگی)، برای زیردریایی ها و معادن (مکانیکی) و در نزدیکی راکتورهای هسته ای (تابش زیاد) و در ماهواره های مصنوعی (فشار شدید )  استفاده میشود.